MINU
Η Qoop metalworks και το Hyle design studio σχεδίασαν και επέβλεψαν την κατασκευή του χώρου του Minu Athens.
Εξ αρχής το concept λειτουργίας της επιχείρησης περιστρεφόταν γύρω από διάφορους τομείς. Ο χώρος πώλησης φυτών, επίπλων και αντικειμένων design έπρεπε ταυτόχρονα να αποτελέσει και ένα φιλόξενο και άνετο περιβάλλον για την απόλαυση ενός καφέ, ενός κοκτέιλ, για το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου η για μια χαλαρή συζήτηση. Η δραστηριότητα που θα συνέβαινε στο Μinu Athens θα ήταν έντονα συνδυαστική και υβριδική, με τα στοιχεία όμως που την πλαισιώνουν, πολύ προσεκτικά επιλεγμένα.
Έτσι δημιουργήθηκε ένας αφαιρετικός χάρτης πάνω στον οποίο άρχισαν να ταυτοποιούνται τα διαφορετικά στοιχεία της σύνθεσης και να αποκτούν ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Το αρχιτεκτονικό κέλυφος παραμένει όσο το δυνατόν ανεπεξέργαστο και ενιαίο, η κεντρική ειδική κατασκευή του μπαρ, οργανώνει λειτουργίες και κινήσεις, ο χώρος στο βάθος αφιερώνεται στην ανατροπή των ισορροπιών, η επίπλωση λειτουργεί ως έκθεμα και ταυτόχρονα είναι πλήρως χρηστική.
Το κτήριο που στεγάζει το Minu Athens αποτέλεσε πολύ ενδιαφέρουσα αφετηρία. Αφ ενός οργανώνεται πίσω από μια διατηρητέα όψη νεοκλασικού χαρακτήρα αφ ετέρου μετά από χρόνια επεμβάσεων το εσωτερικό του είχε καταλήξει ένας χώρος πολύ πυκνά καταμερισμένος από γυψοσανίδες και άλλα συνθετικά υλικά που δεν εμφάνιζαν καμία σύνδεση με το βαρύ και συμπαγές περίβλημα.
Γρήγορα πάρθηκε η απόφαση να αφαιρεθούν όλα τα περιττά χωρίσματα και επενδύσεις προς ενοποίηση του χώρου και αναζήτηση ποιοτήτων που φέρει ένας οργανισμός που έχει υποστεί φθορά στον χρόνο. Εξ’ άλλου η ιδέα, η φύτευση να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, απαιτούσε όσο το δυνατόν περισσότερο φώς να κυκλοφορεί κατακόρυφα και οριζόντια, με αποτέλεσμα να ανοιχτούν και επιπλέον οπές στην στέγη.
Η στέγη όντας ξύλινη, καλοδιατηρημένη και με ενδιαφέρον σκελετό αποτέλεσε καλή ευκαιρία για στροφή του βλέμματος προς τα πάνω ενώ αναρριχόμενα φυτά και κρεμαστά φωτιστικά τονίζουν ακόμη περισσότερο την κατακορυφότητα του διώροφου μέρους του κεντρικού χώρου.
Το δάπεδο ακολούθησε την ίδια λογική, οι διάφορες συνθετικές, επίκτητες επιστρώσεις αποχώρησαν και μια νέα στρώση μπετόν δημιουργήθηκε, περισσότερο για λόγους εξομάλυνσης των στάθμεων, και αφέθηκε σχεδόν ανεπεξέργαστη.
Στο πλαίσιο μιας ενιαίας ροϊκής αίσθησης, το όριο των χώρων υγιεινής τέθηκε υπό διαπραγμάτευση επιτρέποντας αυξημένη διαπερατότητα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι οπτικής και αντανάκλασης.
Το τελευταίο σε διαδοχή δωμάτιο όντας στην πρωτύτερη φάση καθαρά βοηθητικός χώρος, μη προσβάσιμος στο κοινό, παρέμενε σχετικά σκοτεινό και αμήχανος. Για να ξεπεραστεί η αμηχανία αναζητήθηκε ένας πολύ έντονος χαρακτήρας και μια ανατροπή των ισορροπιών. Οι ανεπεξέργαστοι τοίχοι προδιέθεταν για αυξημένη αδρότητα και πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτός σαν ένα μέρος φυσικό, περισσότερο μια προέκταση της αυλής και λιγότερο ως μέρος του κτηρίου.
